شاعر -پروين اعتصامي

به راهي در, سليمان ديد موري/

       كه با پاي ملخ مي كرد زوري

به زحمت خويش را هر سو كشيدي/

             وزان بار گران (=سنگین) هر دم خميدي

چنان بگرفته راه سعي در پيش/

كه فارغ گشته از هر كس, جز از خويش

نه اش پرواي از پاي اوفتادن/

   نه اش سوداي كار از دست دادن

ـ به تندي گفت كاي مسكين نادان/

          چرايي فارغ از مُلك سليمان؟

مرا در بارگاه عدل خوانهاست/

   به هر خوانِ سعادت ميهمانهاست

بيا زين ره به قصر پادشاهي

بخور در سفرۀ ما هرچه خواهي

چرا بايد چنين خونابه خوردن/

   تمام عمر خود را باربردن؟

رهست اينجا و مردم رهگذارند/

   مبادا بر سرت پايي گذارند

مكش بيهوده اين بار گران را/

   ميازار از براي جسم جان را

ـ بگفت از سور (=جشن و مهمانی) كمتر گوي با مور/

   كه موران را قناعت خوشتر از سور

چو اندر لانۀ خود پادشاهند/

نَوالِ (=بخشش، عطا) پادشاهان را نخواهند

نيفتد با كسي ما را سر و كار/

كه خود هم توشه داريم و هم انبار

چو ما خود خادم خويشيم و مخدوم/

     به حكم كس نمي گرديم محكوم

مرا امّيدِ راحتهاست زين رنج/

   من اين «پاي ملخ» ندهم به صد گنج

گرت همواره بايد كامكاري/  

   ز مور آموز رسم بردباري