هارولد پینتر، برنده نوبل ادبیات ۲۰۰۵ ـ گردآوری از امیدی

هارولد پینتر: ”من معتقدم که برخلاف بیشمار مشکلاتی که وجود دارد، ناامید نشدن و دست نکشیدن، اراده‌ی سرسخت بیدارگر، به‌عنوان یک شهروند، برای تعیین حقیقت واقعی زندگی و جامعه ما یک تعهد بسیار جدی بر روی دوش همه ما است، در حقیقت این الزامی است. ولی چنین تصمیم و ارده‌ای، در چشم‌انداز سیاسی ما دیده نمی‌شود. ما امیدی نداریم که بتوانیم آنچه 

را که تقریباً از دست داده‌ایم بازگردانیم؛ و آن شرافت بشری است“.

شعر زیر یکی از شعرهای اوست:
«خنده می‌میرد، اما هیچ‌گاه نمرده است
خنده در پس خاطره باقی می‌ماند
لبخند بر آنچه که هیچ‌گاه گفته نشده می‌خندد
در ذهن شما می‌پیچد و می‌ماند
خنده حتی در سر جسد بی‌جان انسان هم باقی می‌ماند
بنابراین تمامی دروغها در خنده محو می‌شوند»
پینتر در سال ۲۰۰۲ به سرطان مبتلا شد؛ با این حال از تلاش نایستاد و در سال ۲۰۰۵ نامزد جایزه‌ی نوبل ادبیات شد. رقیبان او نویسنده‌ی ترک «اورهان پاموک» و شاعر سوری «آدونیس» بودند که به نظر می‌آمد که از او جلوتر باشند، اما صاحبنظران گفتند که دستاوردهای نمایشی و ادبی پینتر، یک سر و گردن بالاتر از سایر نویسندگان انگلیسی است.